Η ικανοποιηση των συγχρονων αναγκων μας θα ειναι ο καρπος μιας αδιακοπης σπορας δρασεων…
Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να δουλεύει για να ζει και όχι να ζει για να δουλεύει είναι ποτισμένο με αμέτρητο μόχθο, ιδρώτα και αίμα εργατών. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε!
Το 8ωρο και το δικαίωμα στην ξεκούραση, στον ελεύθερο χρόνο. Το δικαίωμα για μόνιμη, σταθερή, δημιουργική και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία. Το δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση, για επαρκή σύνταξη και υγειονομική φροντίδα. Η προστασία της υγείας και ασφάλειας στην Εργασία! Το δικαίωμα της κυριακάτικης αργίας!
Κι όμως, οι σύγχρονες ανάγκες μας δεν ικανοποιήθηκαν! Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, οι διεθνείς θεσμοί μαζί με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τις θεωρεί ως «μη ρεαλιστικές»! Τίποτα δεν θα μας χαριστεί.
Για το λόγο αυτό, ό,τι χάθηκε, ό,τι κλάπηκε κι ό,τι δήθεν «επιστραφεί», θα έχει πάνω του την δική μας …την εργατική σφραγίδα …της ανυπακοής, της αντίστασης, της ανάγκης, της ενότητας και της συμμετοχής των εργαζομένων στους αγώνες για να σταματήσουμε τους εκμεταλλευτές μας!
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο, ως εργαζόμενοι είμαστε μάρτυρες της ραγδαίας αύξησης της εκμετάλλευσή μας και της συνεχιζόμενης διεύρυνσης του χάσματος φτωχών και πλουσίων!
Από τη μια, στη ψευδεπίγραφη «Ευρώπη των Λαών» νομοθετήθηκαν οι δώδεκα ώρες εργασίας την ημέρα και 60 την εβδομάδα (Αυστρία), οι μέχρι και 400 ώρες απλήρωτης υπερωρίας (Ουγγαρία), η απόλυση εγκύων εργαζομένων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, προσφύγων και αυριανών σκλάβων.
Μην ξεχνάμε ότι και στην χώρα μας, το 8ωρο σε πολλούς χώρους εργασίας έχει αντικατασταθεί από το 10ωρο και το 12ωρο, ότι σχεδόν κάθε 3 μέρες 1 εργαζόμενος «δολοφονείται» στους χώρους εργασίας και αφήνει την οικογένειά του ορφανή, ότι οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και η εκ περιτροπή εργασία είναι πλέον ο κανόνας στις εργασιακές σχέσεις, ότι εργάζεσαι και δεν γνωρίζεις εάν, πότε και πόσο θα πληρωθείς, κ.α.
Από την άλλη, κυβέρνηση και οι διεθνείς θεσμοί μας παραμυθιάζουν για το «βιώσιμο χρέος», για την «επιστροφή στις αγορές», για την βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» και την «δίκαιη ανάπτυξη». Αλήθεια, ας αναρωτηθούμε …ανάπτυξη για ποιόν;;; Για εμάς και τις οικογένειές μας ή μήπως για μια ολιγαρχία πλουσίων;;;
Μέσα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, οι 26 μεγιστάνες του πλούτου είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 12%, ενώ τα 3,8 δισ. άνθρωποι που αποτελούν το φτωχότερο μισό του πληθυσμού της υφηλίου είδαν τον δικό τους πλούτο να μειώνεται αθροιστικά κατά 11%!!! Τυχαίο;;;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την ίδια πολιτική με τους προκατόχους της (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ)! Ενισχύει την ανισότητα αυτή αφενός υποχρηματοδοτώντας τις δημόσιες υπηρεσίες και αφετέρου νομοθετώντας φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις με «τζάμπα» χρήμα τις εταιρείες και τους πιο πλούσιους.
Έτσι, το 2017 στην πατρίδα μας, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το 34,8% του πληθυσμού (3.701.800) βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και το 21,1% σε υλική υστέρηση, δηλ. δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες για επιβίωση.
Για εμάς, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς ημέρα μνήμης. Είναι ημέρα απεργίας. Είναι ημέρα ανασύνταξης του εργατικού κινήματος για να βγούμε μπροστά σε νέους αγώνες, να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες …πιο αποφασισμένοι, πιο οργανωμένοι! Είναι ημέρα υπενθύμισης, ότι μπροστά μας υπάρχουν μόνο δύο επιλογές … της δράσης ή της αναμονής!
Η αναμονή έδωσε πολύτιμο χρόνο στις κυβερνήσεις, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό …για να μας οδηγήσουν σε φτωχοποίηση και εξαθλίωση! Είναι το υπηρετικό προσωπικό της εργοδοσίας (ΣΕΒ, Εφοπλιστών, Τραπεζών), οι οποίοι παρουσιάζουν ως λύση για εμάς …την αύξηση της κερδοφορίας μιας ολιγαρχίας πλουσίων. Φτάνει πια!!!
Τίποτα δεν θα μας χαριστεί! Αυτό είναι το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Είναι χρέος κάθε εργαζομένου να το αναδείξει στο χώρο εργασίας του. Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας θα είναι ο καρπός μιας αδιάκοπης σποράς δράσεων, ώστε μέσα από αγώνες το νόμιμο και το ηθικό να ταυτιστεί με το δίκιο του εργάτη.
Αν παραιτηθούμε από αυτή την προοπτική, τότε …από την εξέγερση του Σικάγου τον Μάη του 1886, από την εξέγερση της Θεσσαλονίκης τον Μάη του ’36, από τον τοίχο της Καισαριανής τον Μάη του ’44, από την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη τον Μάη του ’63, από την «εκτέλεση» του Αλ. Παναγούλη τον Μάη του ’76, …θα έχουν απομείνει μόνο οι «αγχόνες των εκμεταλλευτών» μας για να περιμένουν τα επόμενα θύματά τους …εμάς!
Το 8ωρο και το δικαίωμα στην ξεκούραση, στον ελεύθερο χρόνο. Το δικαίωμα για μόνιμη, σταθερή, δημιουργική και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία. Το δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση, για επαρκή σύνταξη και υγειονομική φροντίδα. Η προστασία της υγείας και ασφάλειας στην Εργασία! Το δικαίωμα της κυριακάτικης αργίας!
Κι όμως, οι σύγχρονες ανάγκες μας δεν ικανοποιήθηκαν! Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, οι διεθνείς θεσμοί μαζί με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τις θεωρεί ως «μη ρεαλιστικές»! Τίποτα δεν θα μας χαριστεί.
Για το λόγο αυτό, ό,τι χάθηκε, ό,τι κλάπηκε κι ό,τι δήθεν «επιστραφεί», θα έχει πάνω του την δική μας …την εργατική σφραγίδα …της ανυπακοής, της αντίστασης, της ανάγκης, της ενότητας και της συμμετοχής των εργαζομένων στους αγώνες για να σταματήσουμε τους εκμεταλλευτές μας!
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο, ως εργαζόμενοι είμαστε μάρτυρες της ραγδαίας αύξησης της εκμετάλλευσή μας και της συνεχιζόμενης διεύρυνσης του χάσματος φτωχών και πλουσίων!
Από τη μια, στη ψευδεπίγραφη «Ευρώπη των Λαών» νομοθετήθηκαν οι δώδεκα ώρες εργασίας την ημέρα και 60 την εβδομάδα (Αυστρία), οι μέχρι και 400 ώρες απλήρωτης υπερωρίας (Ουγγαρία), η απόλυση εγκύων εργαζομένων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, προσφύγων και αυριανών σκλάβων.
Μην ξεχνάμε ότι και στην χώρα μας, το 8ωρο σε πολλούς χώρους εργασίας έχει αντικατασταθεί από το 10ωρο και το 12ωρο, ότι σχεδόν κάθε 3 μέρες 1 εργαζόμενος «δολοφονείται» στους χώρους εργασίας και αφήνει την οικογένειά του ορφανή, ότι οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και η εκ περιτροπή εργασία είναι πλέον ο κανόνας στις εργασιακές σχέσεις, ότι εργάζεσαι και δεν γνωρίζεις εάν, πότε και πόσο θα πληρωθείς, κ.α.
Από την άλλη, κυβέρνηση και οι διεθνείς θεσμοί μας παραμυθιάζουν για το «βιώσιμο χρέος», για την «επιστροφή στις αγορές», για την βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» και την «δίκαιη ανάπτυξη». Αλήθεια, ας αναρωτηθούμε …ανάπτυξη για ποιόν;;; Για εμάς και τις οικογένειές μας ή μήπως για μια ολιγαρχία πλουσίων;;;
Μέσα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, οι 26 μεγιστάνες του πλούτου είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 12%, ενώ τα 3,8 δισ. άνθρωποι που αποτελούν το φτωχότερο μισό του πληθυσμού της υφηλίου είδαν τον δικό τους πλούτο να μειώνεται αθροιστικά κατά 11%!!! Τυχαίο;;;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την ίδια πολιτική με τους προκατόχους της (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ)! Ενισχύει την ανισότητα αυτή αφενός υποχρηματοδοτώντας τις δημόσιες υπηρεσίες και αφετέρου νομοθετώντας φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις με «τζάμπα» χρήμα τις εταιρείες και τους πιο πλούσιους.
Έτσι, το 2017 στην πατρίδα μας, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το 34,8% του πληθυσμού (3.701.800) βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και το 21,1% σε υλική υστέρηση, δηλ. δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες για επιβίωση.
Για εμάς, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς ημέρα μνήμης. Είναι ημέρα απεργίας. Είναι ημέρα ανασύνταξης του εργατικού κινήματος για να βγούμε μπροστά σε νέους αγώνες, να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες …πιο αποφασισμένοι, πιο οργανωμένοι! Είναι ημέρα υπενθύμισης, ότι μπροστά μας υπάρχουν μόνο δύο επιλογές … της δράσης ή της αναμονής!
Η αναμονή έδωσε πολύτιμο χρόνο στις κυβερνήσεις, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό …για να μας οδηγήσουν σε φτωχοποίηση και εξαθλίωση! Είναι το υπηρετικό προσωπικό της εργοδοσίας (ΣΕΒ, Εφοπλιστών, Τραπεζών), οι οποίοι παρουσιάζουν ως λύση για εμάς …την αύξηση της κερδοφορίας μιας ολιγαρχίας πλουσίων. Φτάνει πια!!!
Τίποτα δεν θα μας χαριστεί! Αυτό είναι το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Είναι χρέος κάθε εργαζομένου να το αναδείξει στο χώρο εργασίας του. Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας θα είναι ο καρπός μιας αδιάκοπης σποράς δράσεων, ώστε μέσα από αγώνες το νόμιμο και το ηθικό να ταυτιστεί με το δίκιο του εργάτη.
Αν παραιτηθούμε από αυτή την προοπτική, τότε …από την εξέγερση του Σικάγου τον Μάη του 1886, από την εξέγερση της Θεσσαλονίκης τον Μάη του ’36, από τον τοίχο της Καισαριανής τον Μάη του ’44, από την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη τον Μάη του ’63, από την «εκτέλεση» του Αλ. Παναγούλη τον Μάη του ’76, …θα έχουν απομείνει μόνο οι «αγχόνες των εκμεταλλευτών» μας για να περιμένουν τα επόμενα θύματά τους …εμάς!
Ρόδος, 30-04-2019