Απαραδεκτο να ζεις πολλα χρονια παιρνοντας συνταξη!
Καταγράφοντας εξάλλου τη γενικότερη τάση στη διαμόρφωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ο ΟΟΣΑ επισημαίνει:
«Στη βάση των πρόσφατων μέτρων, πάνω από τις μισές χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 63,8 έτη στα 65,9 έτη κατά μέσο όρο έως το 2060».
Ομως, αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Οργανισμού, η αύξηση αυτή είναι μισή από την αύξηση του προσδόκιμου ζωής από τα 65 έτη και μετά, για την ίδια περίοδο. Που σημαίνει ότι η ...«κατάρα» των συνταξιούχων που σάπισαν κυριολεκτικά στη δουλειά, αλλά ζουν περισσότερο απ' όσο πρέπει, θα συνεχίσει να κατατρύχει το κεφάλαιο και το κράτος του, επιβαρύνοντας το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα!
Για του λόγου το αληθές, η έκθεση με λύπη διαπιστώνει ότι το 1960 κάποιος ζούσε από τη σύνταξη και μετά 13,7 χρόνια, το 1990 ζούσε 15,9 χρόνια, το 2020 θα ζει 19,8 χρόνια και το 2050 θα ζει 22,6 χρόνια. Γι' αυτό βασικό ζητούμενο για το κεφάλαιο και το αστικό κράτος είναι η σύνδεση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, ώστε να διασφαλίζεται ότι η περίοδος συνταξιοδότησης θα έχει μια καθορισμένη διάρκεια και άρα ο συνταξιούχος θα τους κοστίζει λιγότερο.
Είναι πραγματικά προκλητικός ο τρόπος που προπαγανδίζουν την «ανάγκη» για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Ενώ η πρόοδος της τεχνολογίας και των επιστημών έχει εξασφαλίσει την επέκταση του προσδόκιμου ζωής, αυτό αντιμετωπίζεται εχθρικά από το κεφάλαιο, επειδή κριτήριο είναι το κέρδος του και η σύνταξη θεωρείται «κόστος».
Μάλιστα, σε παλιότερη έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Working Better with Age», ομολογούνταν ευθέως η ανησυχία ότι η αναμενόμενη αύξηση του προσδόκιμου ζωής θα οδηγήσει στην αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων που θα παίρνουν για περισσότερα χρόνια σύνταξη και όλα αυτά θα οδηγήσουν «σε μη βιώσιμες αυξήσεις των κοινωνικών δαπανών».
Για ποιες «κοινωνικές δαπάνες» μιλάμε όμως; Γι' αυτές που κατακρεουργούν από τη μια χρονιά στην άλλη, σε κρίση και ανάπτυξη, για να ταΐζουν με φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις τους επιχειρηματικούς ομίλους. Αυτός είναι ο καημός τους: Τα κρατικά κονδύλια που «σπαταλιούνται» για συντάξεις, ενώ θα μπορούσαν να γίνουν μέτρα στήριξης για το κεφάλαιο!
Η βαρβαρότητα του συστήματος καθρεφτίζεται και στην εξής αναφορά από την έκθεση του ΟΟΣΑ:
Για του λόγου το αληθές, η έκθεση με λύπη διαπιστώνει ότι το 1960 κάποιος ζούσε από τη σύνταξη και μετά 13,7 χρόνια, το 1990 ζούσε 15,9 χρόνια, το 2020 θα ζει 19,8 χρόνια και το 2050 θα ζει 22,6 χρόνια. Γι' αυτό βασικό ζητούμενο για το κεφάλαιο και το αστικό κράτος είναι η σύνδεση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, ώστε να διασφαλίζεται ότι η περίοδος συνταξιοδότησης θα έχει μια καθορισμένη διάρκεια και άρα ο συνταξιούχος θα τους κοστίζει λιγότερο.
Είναι πραγματικά προκλητικός ο τρόπος που προπαγανδίζουν την «ανάγκη» για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Ενώ η πρόοδος της τεχνολογίας και των επιστημών έχει εξασφαλίσει την επέκταση του προσδόκιμου ζωής, αυτό αντιμετωπίζεται εχθρικά από το κεφάλαιο, επειδή κριτήριο είναι το κέρδος του και η σύνταξη θεωρείται «κόστος».
Μάλιστα, σε παλιότερη έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Working Better with Age», ομολογούνταν ευθέως η ανησυχία ότι η αναμενόμενη αύξηση του προσδόκιμου ζωής θα οδηγήσει στην αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων που θα παίρνουν για περισσότερα χρόνια σύνταξη και όλα αυτά θα οδηγήσουν «σε μη βιώσιμες αυξήσεις των κοινωνικών δαπανών».
Για ποιες «κοινωνικές δαπάνες» μιλάμε όμως; Γι' αυτές που κατακρεουργούν από τη μια χρονιά στην άλλη, σε κρίση και ανάπτυξη, για να ταΐζουν με φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις τους επιχειρηματικούς ομίλους. Αυτός είναι ο καημός τους: Τα κρατικά κονδύλια που «σπαταλιούνται» για συντάξεις, ενώ θα μπορούσαν να γίνουν μέτρα στήριξης για το κεφάλαιο!
Η βαρβαρότητα του συστήματος καθρεφτίζεται και στην εξής αναφορά από την έκθεση του ΟΟΣΑ:
«Δεν υπάρχει χρόνος για εφησυχασμό (...) Η ηλικία στην οποία οι άνθρωποι εξέρχονται από την αγορά εργασίας παραμένει σήμερα χαμηλότερη από ό,τι πριν από 30 χρόνια, παρά τα υψηλά υπολειπόμενα ζωής»!
Γι' αυτό προτείνονται μέτρα όπως η αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το περαιτέρω χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε να δημιουργηθεί μια πιο φθηνή μάζα εργατικών χεριών σε προχωρημένες ηλικίες κ.ά.
Αναδημοσίευση αποσπάσματος,
Τίτλος Άρθρου: Έκθεση ΟΟΣΑ για τις συντάξεις