ο δρομος του αγωνα και της διεκδικησης ειναι ο δικος μας …μονοδρομος
Είναι χιλιάδες συνάδελφοι από όλες τις υπηρεσίες και φορείς του δημοσίου τομέα, οι οποίοι μπροστά στον κίνδυνο της απόλυσης κατέβηκαν στους δρόμους. Μαζί με τα σωματεία και εργατικούς φορείς αγωνίζονται, ώστε το δίκιο του εργάτη να γίνει πράξη! Σε κάθε κινητοποίηση το αίτημά τους είναι κοινό για όλους: Μόνιμη και Σταθερή Εργασίας, με Ίδια Δικαιώματα και Ίσους Μισθούς! Γιατί όμως;
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι βιώνουν τον «εργασιακό μεσαίωνα»! Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης έχουν κυριαρχήσει στην αγορά εργασίας είτε στον Ιδιωτικό είτε στον Δημόσιο τομέα μέσα από την ψήφιση Νόμων και Μνημονίων! Οι κυβερνήσεις (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΣΥΡΙΖΑ) εκμεταλλεύτηκαν την οικονομική κρίση και την υποχώρηση του εργατικού κινήματος για να αυξήσουν τον βαθμό της εκμετάλλευσής μας. Φθηνός εργαζόμενος, μειωμένα δικαιώματα …μεγαλύτερα κέρδη! Όμως μόνο για τους εργοδότες μας!
Θυμίζουμε ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 (Συνθήκη Μάαστριχτ, Λευκή Βίβλος, κ.α.) άρχισε ο περιορισμός της μόνιμης και σταθερής εργασίας και στο Δημόσιο. Είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία εργαζομένων «πολλών ταχυτήτων» στο ίδιο χώρο και με το ίδιο αντικείμενο εργασίας! Η υποστελέχωση, η υποχρηματοδότηση και οι ιδιωτικοποιήσεις …ξεκίνησαν σιγά-σιγά και έχουν παγιωθεί!
Ο κοινός αγώνας για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων …είναι αγώνας ενάντια σε όλες τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στην υποστελέχωση, ενάντια στην υποχρηματοδότηση, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση κάθε υπηρεσίας! Αυτός ο αγώνας είναι προϋπόθεση για αξιοπρεπή διαβίωση, για Ζωή με δικαιώματα και παροχές σε κάθε οικογένεια. Μας αφορά όλους ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας ή φορέα απασχόλησης.
Δεν χάνουν στιγμή και ευκαιρία Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Βουλευτές από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις (ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ,ΚΙΝΑΛ), να υπερασπίζονται δημόσια, την ανακύκλωση της ανεργίας μέσα από την κατάχρηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή έργου και με διάφορα επιδοτούμενα προγράμματα εκμετάλλευσης εργαζομένων. Στηρίζουν συνειδητά τον «κοινωνικό αυτοματισμό», δηλ. «να φύγουν αυτοί και να έρθουν οι επόμενοι». Η εκμετάλλευση όλων μας …συνεχίζεται!
Προσπαθούν δηλαδή να στρέψουν τον έναν ενάντια στον άλλον. Αυτόν που σήμερα έχει δουλειά και αύριο θα τον πετάξουν στο δρόμο με τη λήξη της σύμβασης, με αυτόν που σήμερα υποφέρει από μακροχρόνια ανεργία και ελπίζει έστω και σε λίγων μηνών δουλειά με τσακισμένα δικαιώματα.
Ενισχύουν με τις πλάτες του «εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού» τη δυσκολία των εργαζομένων να οργανωθούν στο εργατικό κίνημα για να τους κατευθύνουν σε ατομικές (αποσπασματικές) λύσεις σπάζοντας κάθε έννοια συλλογικής δράσης και αλληλεγγύης. Καλλιεργούν στην συνείδηση των εργαζομένων ότι «τίποτα δεν γίνεται» ή ότι είναι «κανονικότητα» να έχουν περιορισμένες απαιτήσεις σε δικαιώματα και παροχές. Να μην διεκδικούν το αυτονόητο, δηλ. μόνιμη και σταθερή εργασία με ίδια δικαιώματα και ίσες αμοιβές όπως οι συνάδελφοί τους στον ίδιο χώρο εργασίας. Καλούν τους εργαζομένους να συμβιβαστούν με την «Μισή Δουλειά Μισή Ζωή» για χάρη της «ανταγωνιστικότητας» και «ευελιξίας», ώστε να αυγατίσουν τα κέρδη τους οι εργοδότες μας!
Όμως, οι συμβασιούχοι από όλο τον δημόσιο τομέα συνεχίζουν τους αγώνες με κινητοποιήσεις για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για στελεχωμένες δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες, παρόλο που βρίσκονται απέναντι σε ένα μόνιμο τείχος. Κάθε φορά οι αρμόδιοι Υπουργοί και Βουλευτές των εκάστοτε κυβερνήσεων, κρύβονται πίσω από τις «πολιτικές τους ευθύνες». Με τους νόμους τους …μας επέβαλλαν «εργασιακό μεσαίωνα»! Κι όμως έχουν το θράσος να απαντούν στους εργαζομένους ότι «δεν μπορούν να μετατραπούν οι συμβάσεις σε αορίστου χρόνου, ότι δεν μπορούν να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι»!
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις (ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ,ΠΑΣΟΚ) και οι διορισμένες από αυτές ηγεσίες της δικαστικής εξουσίας επικαλούνται ότι το άρθρο 103 του Συντάγματος απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου, ώστε να διαιωνίζεται η ανακύκλωση της ανεργίας και η εκμετάλλευση των συμβασιούχων!
Αν ήθελαν να σταματήσουν το άθλιο καθεστώς με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, γιατί δεν υιοθέτησαν την πρόταση νόμου για αναθεώρηση του άρθρου 103 του Συντάγματος που κατέθεσαν πάνω από 150 εργατικοί φορείς; Ποιος τους εμπόδιζε; Η απάντηση είναι απλή …οι εργοδότες και οι ενώσεις τους (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Ξενοδόχοι).
Είναι του «ήλιου φαεινότερο» ότι μέσα στην κοινωνία συγκρούονται καθημερινά δυο κόσμοι …ο κόσμος της εργατιάς και ο κόσμος της εργοδοσίας. Οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκονται στο στρατόπεδο της εργοδοσίας! Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις του Γ. Δντη του ΣΕΒ ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υλοποιήθηκε το 62% των προτάσεών τους. Το υπόλοιπο 38% θα το ολοκληρώσει πλέον η κυβέρνηση της ΝΔ.
Ο αγώνας για την ανατροπή όλων αυτών των πολιτικών που επιβλήθηκαν στις πλάτες εργαζομένων και της κοινωνίας, είναι πρωτίστως πολιτικός. Οι διεκδικήσεις μας οφείλουν να στρέφονται ενάντια στις πολιτικές της εκάστοτε Κυβέρνησης. Η σχέση εργασίας όλων αυτών των συμβασιούχων ήταν εξ’ αρχής ΑΟΡΙΣΤΟΥ κι όχι ορισμένου ΧΡΟΝΟΥ, αφού καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, παρέχουν εξαρτημένη εργασία και έχουν το ίδιο αντικείμενο εργασίας με τους μόνιμους και αορίστου χρόνου συναδέλφους!
Καλώ τα Σωματεία και τις Ομοσπονδίες στο Δημόσιο, να εντάξουν στις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις (πορείες, παραστάσεις διαμαρτυρίας, στάσεις, απεργίες) και το ζήτημα της νομοθετικής ρύθμισης. Η σκοπιμότητα των απαγορεύσεων του άρθρου 103 του Συντάγματος …να καταργηθεί!
Οι εργατικοί φορείς με τους νομικούς τους συμβούλους μπορούν να επεξεργαστούν και με αγωνιστικές κινητοποιήσεις να απαιτήσουν παράλληλα με την μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και την ψήφιση μιας νομοθετικής ρύθμισης, η οποία θα αναφέρει και θα αιτιολογεί ότι η ορθή αναγνώριση σύμβασης ως ΑΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ εκείνων των συμβάσεων που καταχρηστικά είχαν χαρακτηρισθεί ως ορισμένου χρόνου ή έργου ενώ κάλυπταν εξ’ αρχής πάγιες και διαρκείς ανάγκες δεν εμπίπτουν στις απαγορευτικές διατάξεις του άρθρου 103 του Συντάγματος.
Ο δρόμος του αγώνα και της διεκδίκησης είναι ο δικός μας μονόδρομος. Να μην επιτρέψουμε εμείς και τα παιδιά μας να είμαστε συνεχώς τα «θύματά» τους! Η συμμετοχή μας στους εργατικούς φορείς και με εκπροσώπους του κινήματος, που βρίσκονται έμπρακτα κι όχι με λόγια στους δρόμους του αγώνα, είναι αναγκαία!
Απαιτούμε μέσα από συλλογικές δράσεις σωματείων και επιτροπών την άμεση μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων! Μαζικούς μόνιμους διορισμούς και επαρκή κρατική χρηματοδότηση, ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους δήμους και ευρύτερα σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι βιώνουν τον «εργασιακό μεσαίωνα»! Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης έχουν κυριαρχήσει στην αγορά εργασίας είτε στον Ιδιωτικό είτε στον Δημόσιο τομέα μέσα από την ψήφιση Νόμων και Μνημονίων! Οι κυβερνήσεις (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΣΥΡΙΖΑ) εκμεταλλεύτηκαν την οικονομική κρίση και την υποχώρηση του εργατικού κινήματος για να αυξήσουν τον βαθμό της εκμετάλλευσής μας. Φθηνός εργαζόμενος, μειωμένα δικαιώματα …μεγαλύτερα κέρδη! Όμως μόνο για τους εργοδότες μας!
Θυμίζουμε ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 (Συνθήκη Μάαστριχτ, Λευκή Βίβλος, κ.α.) άρχισε ο περιορισμός της μόνιμης και σταθερής εργασίας και στο Δημόσιο. Είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία εργαζομένων «πολλών ταχυτήτων» στο ίδιο χώρο και με το ίδιο αντικείμενο εργασίας! Η υποστελέχωση, η υποχρηματοδότηση και οι ιδιωτικοποιήσεις …ξεκίνησαν σιγά-σιγά και έχουν παγιωθεί!
Ο κοινός αγώνας για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων …είναι αγώνας ενάντια σε όλες τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στην υποστελέχωση, ενάντια στην υποχρηματοδότηση, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση κάθε υπηρεσίας! Αυτός ο αγώνας είναι προϋπόθεση για αξιοπρεπή διαβίωση, για Ζωή με δικαιώματα και παροχές σε κάθε οικογένεια. Μας αφορά όλους ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας ή φορέα απασχόλησης.
Δεν χάνουν στιγμή και ευκαιρία Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Βουλευτές από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις (ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ,ΚΙΝΑΛ), να υπερασπίζονται δημόσια, την ανακύκλωση της ανεργίας μέσα από την κατάχρηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή έργου και με διάφορα επιδοτούμενα προγράμματα εκμετάλλευσης εργαζομένων. Στηρίζουν συνειδητά τον «κοινωνικό αυτοματισμό», δηλ. «να φύγουν αυτοί και να έρθουν οι επόμενοι». Η εκμετάλλευση όλων μας …συνεχίζεται!
Προσπαθούν δηλαδή να στρέψουν τον έναν ενάντια στον άλλον. Αυτόν που σήμερα έχει δουλειά και αύριο θα τον πετάξουν στο δρόμο με τη λήξη της σύμβασης, με αυτόν που σήμερα υποφέρει από μακροχρόνια ανεργία και ελπίζει έστω και σε λίγων μηνών δουλειά με τσακισμένα δικαιώματα.
Ενισχύουν με τις πλάτες του «εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού» τη δυσκολία των εργαζομένων να οργανωθούν στο εργατικό κίνημα για να τους κατευθύνουν σε ατομικές (αποσπασματικές) λύσεις σπάζοντας κάθε έννοια συλλογικής δράσης και αλληλεγγύης. Καλλιεργούν στην συνείδηση των εργαζομένων ότι «τίποτα δεν γίνεται» ή ότι είναι «κανονικότητα» να έχουν περιορισμένες απαιτήσεις σε δικαιώματα και παροχές. Να μην διεκδικούν το αυτονόητο, δηλ. μόνιμη και σταθερή εργασία με ίδια δικαιώματα και ίσες αμοιβές όπως οι συνάδελφοί τους στον ίδιο χώρο εργασίας. Καλούν τους εργαζομένους να συμβιβαστούν με την «Μισή Δουλειά Μισή Ζωή» για χάρη της «ανταγωνιστικότητας» και «ευελιξίας», ώστε να αυγατίσουν τα κέρδη τους οι εργοδότες μας!
Όμως, οι συμβασιούχοι από όλο τον δημόσιο τομέα συνεχίζουν τους αγώνες με κινητοποιήσεις για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για στελεχωμένες δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες, παρόλο που βρίσκονται απέναντι σε ένα μόνιμο τείχος. Κάθε φορά οι αρμόδιοι Υπουργοί και Βουλευτές των εκάστοτε κυβερνήσεων, κρύβονται πίσω από τις «πολιτικές τους ευθύνες». Με τους νόμους τους …μας επέβαλλαν «εργασιακό μεσαίωνα»! Κι όμως έχουν το θράσος να απαντούν στους εργαζομένους ότι «δεν μπορούν να μετατραπούν οι συμβάσεις σε αορίστου χρόνου, ότι δεν μπορούν να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι»!
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις (ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ,ΠΑΣΟΚ) και οι διορισμένες από αυτές ηγεσίες της δικαστικής εξουσίας επικαλούνται ότι το άρθρο 103 του Συντάγματος απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου, ώστε να διαιωνίζεται η ανακύκλωση της ανεργίας και η εκμετάλλευση των συμβασιούχων!
Αν ήθελαν να σταματήσουν το άθλιο καθεστώς με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, γιατί δεν υιοθέτησαν την πρόταση νόμου για αναθεώρηση του άρθρου 103 του Συντάγματος που κατέθεσαν πάνω από 150 εργατικοί φορείς; Ποιος τους εμπόδιζε; Η απάντηση είναι απλή …οι εργοδότες και οι ενώσεις τους (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, Ξενοδόχοι).
Είναι του «ήλιου φαεινότερο» ότι μέσα στην κοινωνία συγκρούονται καθημερινά δυο κόσμοι …ο κόσμος της εργατιάς και ο κόσμος της εργοδοσίας. Οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκονται στο στρατόπεδο της εργοδοσίας! Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις του Γ. Δντη του ΣΕΒ ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υλοποιήθηκε το 62% των προτάσεών τους. Το υπόλοιπο 38% θα το ολοκληρώσει πλέον η κυβέρνηση της ΝΔ.
Ο αγώνας για την ανατροπή όλων αυτών των πολιτικών που επιβλήθηκαν στις πλάτες εργαζομένων και της κοινωνίας, είναι πρωτίστως πολιτικός. Οι διεκδικήσεις μας οφείλουν να στρέφονται ενάντια στις πολιτικές της εκάστοτε Κυβέρνησης. Η σχέση εργασίας όλων αυτών των συμβασιούχων ήταν εξ’ αρχής ΑΟΡΙΣΤΟΥ κι όχι ορισμένου ΧΡΟΝΟΥ, αφού καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, παρέχουν εξαρτημένη εργασία και έχουν το ίδιο αντικείμενο εργασίας με τους μόνιμους και αορίστου χρόνου συναδέλφους!
Καλώ τα Σωματεία και τις Ομοσπονδίες στο Δημόσιο, να εντάξουν στις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις (πορείες, παραστάσεις διαμαρτυρίας, στάσεις, απεργίες) και το ζήτημα της νομοθετικής ρύθμισης. Η σκοπιμότητα των απαγορεύσεων του άρθρου 103 του Συντάγματος …να καταργηθεί!
Οι εργατικοί φορείς με τους νομικούς τους συμβούλους μπορούν να επεξεργαστούν και με αγωνιστικές κινητοποιήσεις να απαιτήσουν παράλληλα με την μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και την ψήφιση μιας νομοθετικής ρύθμισης, η οποία θα αναφέρει και θα αιτιολογεί ότι η ορθή αναγνώριση σύμβασης ως ΑΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ εκείνων των συμβάσεων που καταχρηστικά είχαν χαρακτηρισθεί ως ορισμένου χρόνου ή έργου ενώ κάλυπταν εξ’ αρχής πάγιες και διαρκείς ανάγκες δεν εμπίπτουν στις απαγορευτικές διατάξεις του άρθρου 103 του Συντάγματος.
Ο δρόμος του αγώνα και της διεκδίκησης είναι ο δικός μας μονόδρομος. Να μην επιτρέψουμε εμείς και τα παιδιά μας να είμαστε συνεχώς τα «θύματά» τους! Η συμμετοχή μας στους εργατικούς φορείς και με εκπροσώπους του κινήματος, που βρίσκονται έμπρακτα κι όχι με λόγια στους δρόμους του αγώνα, είναι αναγκαία!
Απαιτούμε μέσα από συλλογικές δράσεις σωματείων και επιτροπών την άμεση μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων! Μαζικούς μόνιμους διορισμούς και επαρκή κρατική χρηματοδότηση, ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους δήμους και ευρύτερα σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.
Δεν υποχωρούμε από την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.
Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!
Ρόδος, 03-12-2019